ایران مهد صنایع دستی
صنایع دستی چیست ؟
صنایع دستی نوعی کار است که در آن لوازم تزئینی و کاربردی تنها با استفاده از دست یا ابزار ساده ساخته می‌شود. معمولاً این کلمه به روش‌های سنتی ساختن کالاها اطلاق می‌گردد
ایران یکی از بزرگ‌ترین و ثروتمندترین دستاوردهای هنر و صنایع دستی در تاریخ جهان است و در بسیاری از رشته‌های هنری از جمله معماری، نقاشی، بافندگی، سفال، خوشنویسی، فلزکاری و سنگ تراشی را شامل می‌شود. فلات ایران خود فرهنگ‌های گوناگون و بسیاری را به خود دیده است که هر کدام از آن‌ها ویژگی‌های متمایزی دارند و سبک‌های مختلفی از هنر و معماری را به خود اختصاص داده اند.
اگرچه بیشتر تمدن‌های ایران شناخته شده اند اما اولین یافته‌های باستان شناسی، سرامیک‌های فوق العاده ای بود که توریست‌ها از کشورهای دیگر به ایران آورده بودند و انواع کالاهای دست ساز ایرانی را در بازارهای سنتی ایران به فروش می‌رساندند. کالاهایی که بسیار جالب و دلپذیر بودند. با این حال، برخی از این کالاها منسوخ شده اند و دیگر با عنوان زیبای صنایع دستی، ایران را به تمامی جهان معرفی نمی‌کنند. به عنوان مثال نوعی از پارچه ابریشمی که تنها در یک یا دو کارگاه خاص تولید می‌شود. به طوری که مقدار تولید شده آن فقط برای عرضه در موزه‌ها و نمایشگاه‌های خاص و بین المللی کافی است. با این وجود می‌توان گفت که امروزه صنایع دستی ایران تنها برای علاقه مندان آن در نمایشگاه‌ها و موزه‌ها عرضه می‌شود و ما در اینجا قصد داریم تا این صنایع را به همراه برخی از هنرمندان آن‌ها مورد بررسی قرار دهیم.
در اینجا لیست کوتاهی از صنایع دستی ایران را به شما نمایش خواهیم داد.
۱٫ قلمکار
۲٫ قلمزنی
۳٫ معرق
۴٫ میناکاری
۵٫ فیروزه کوبی
۶٫ خاتم کاری
۷٫ مینیاتور
۸٫ فرش فارسی
۹٫ خوشنویسی
قلم کاری
قلم زنی عبارت است از تزیین و کندن نقوش بر روی اشیای فلزی به ویژه مس، طلا، نقره، برنج یا به عبارت دیگر ایجاد خطوط و نقوش به وسیله قلم با ضربه چکش و بر روی اجسام فلزی. قلمزنی یکی از رشته‌های هنرهای سنتی ایران است که در دسته‌بندی، در رده هنرهای صناعی و در گروه فلزکاری قرار دارد. قلمزنی روی مس. ساختن اشیاء با فلز مس، برنج، نقره و… به روش سرد را «دواتگری» گویند، این هنر با سابقه چندین هزار ساله خود؛ در دوران هخامنشیان رواج یافت و در دوره ساسانیان به اوج خود رسید.
مینا کاری
میناکاری هنری به وجود آمده از آتش و خاک و رنگ است که قدمت آن به حدود ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد می رسد و برای زینت دادن به زیور آلات و ظروف مختلف از آن استفاده می شود. در فرهنگ دهخدا برای تعریف این هنر چنین گفته اند:
نقاشی و تزیین فلزاتی همانند طلا، نقره و مس به وسیله رنگ های لعابدار مخصوصی که در حرارت بسیار زیاد پخته و ثابت شود.
پز شهر اصفهان به عنوان کانون مینای ایران یاد می کنند که در سطح جهانی نیز آوازه ای خاص دارد. در این شهر استادان برجسته به این فعالیت مشغول هستند و آثار کم نظیری خلق می کنند.
حصیر بافی
حصیربافی به معنی بافت رشته‌های حاصل از الیاف گیاهی (سلولزی) به کمک دست و ابزار ساده دستی است که طی آن محصولات مختلفی مانند زیرانداز، سفرهٔ حصیری، انواع سبد، انواع ظرف و … تولید می‌شود. حصیربافی خود بامبوبافی، مرواربافی، تِرکه بافی، چم بافی و سبد بافی را نیز شامل می‌شود. چیغ بافی نیز در زیرمجموعهٔ حصیربافی قرار می‌گیرد با این تفاوت که در روند بافت علاوه بر الیاف گیاهی از نخ پشمی رنگ شده نیز برای ایجاد نقش و طرح‌های سنتی استفاده می‌گردد.
